De aankomst

HARTSTIKKE BEDANKT VOOR ALLE MOOIE, LIEVE REACTIES.

Van Franka hoorde ik wel, dat er veel meegeleefd werd, maar ik had de vele reacties op ons laatste schrijven en op de berichtjes van Franka helemaal niet verwacht. Het lezen van al die reacties is voor mij weer een emotioneel moment, een van de vele welke we de laatste dagen gehad hebben. In dit verhaaltje zal ik er meer over vertellen: hoe hebben we vanaf Burgos gefietst, hoe ging de laatste etappe, hoe ging het toen we de kathedraal van Santiago de Compostela voor de eerste keer zagen, hoe reden we het grote plein op voor de kathedraal, hoe verging het de volgende dag en hoe gaan we het afsluiten.
Voordat we bij de apotheose komen, gaan we eerst even terug naar de reis na Burgos. Franka heeft het van dag tot dag verteld en hier is het nog eens in vogelvlucht.

Kamperen:
We hadden al eerder min of meer besloten, dat we de uitdaging aangingen, om de overnachtingen in ons tentje te doen. We hadden toen nog niet in de gaten, dat, vooral in het laatste deel van de route, de campings dun gezaaid waren. Het gevolg hiervan was, dat we eens een hele lange etappe moesten doen (148 km), een keer min of meer wild kamperen bij een refuge (slaapplaats voor wandelpelgrims) en op minimale campings terecht kwamen. Op deze momenten zelf is het kamperen dan wat afzien, maar de voldoening achteraf is heel groot.

De bergen:
Na de Pyreneeen begint het echte werk. We hebben cols beklommen, waarbij we tot 1500 m hoogte met 900 m hoogteverschil moesten overbruggen, soms met steile stukken, soms glooiend. Een van de uitdagingen die we, ook weer zelf, aan zijn gegaan was, dat we alleen af zouden stappen en gaan lopen als het niet anders kon. Ook hier zijn we geslaagd de uitdaging te realiseren.

De andere pelgrims.
Hoe dichter je bij Santiago komt, hoe meer pelgrims je ziet lopen. Op een ochtend was ik op tijd wakker en zat ik naar de weg te kijken en in minder dan 10 minuten waren meer dan 20 wandelaars voorbij gekomen. De meeste hebben hun hele uitrusting bij, sommige laten hun bagage met taxi´s vervoeren.
Fietsers zie je veel minder.
Op een vlak, vaak heet (niet toen wij er waren) stuk in het Spaanse hoogland, hebben ze langs de camino (pelgrimsweg) bomen aangeplant, zodat de wandelaars in de toekomst wat meer van de schaduw kunnen genieten. Het wandelen is echt afzien en dan ben ik blij, dat ik op de fiets zit.

De laatste etappe: donderdag 14 juni 2007.
We waren van plan om vroeg in de middag in Santiago aan te komen en we konden de laatste overnachting doen op 50 km van de aankomst. 50 km is (nu) voor ons een eitje, en die zouden we wel even doen. De werkelijkheid werd anders. Het begon die nacht enorm te regenen en dit bleef maar doorgaan. In die omstandigheden de tent inpakken was gekkenwerk (en die tik hebben we niet opgelopen). Voordat het enigszins droog was geworden, waren we uren verder.
Ook hadden we onvoldoende naar het hoogteprofiel gekeken. De laatste kilometers zijn nog erg lastig, heel veel venijnige bultjes met steile klimmetjes. Voor de laatste keer was het weer eens afzien. Omdat we er zo gemakkelijk over gedacht hadden (50 km doen we even), en het veel zwaarder was, leken de kilometers vandaag langer dan anders.
Overdag zelf hebben we in droog weer gefietst, wel met een behoorlijke wind tegen. Vlak voor Santiago begon het echter weer te regenen. We hebben wel geschuild om wat droog aan te komen, maar dit heeft maar een beetje geholpen.

De aankomst: donderdag 14 juni 2007.
Op een kilometer of 5 voor het einde zagen we, na een bocht, door de regen opeens de torens van de kathedraal van Santiago opdoemen.
In mijn dromen had ik me dit moment heel anders voorgesteld: in een zonovergoten dal kijkt je van boven neer op de kathedraal van Santiago, waarbij de zonnestralen op de torens weerkaatsen. Ik zou dan overmand worden door emoties: we hebben het bereikt.
De werkelijkheid was veel anders en het zien van de torens deed me niet veel. Waarom weet ik niet. Was het het weer, het feit dat de dag anders was verlopen dan gedacht ???
We fietsten verder richting de kathedraal, richting het grote plein voor de kathedraal.

Bij de aankomst op het plein was het regenachtig en in plaats van drommen mensen die door elkaar liepen, was het plein vrij leeg. Ik schoot niet zozeer vol met emoties maar ik kreeg een gevoel van hele grote voldoening. We hebben het eindpunt gehaald op een manier, waarop we erg trots kunnen zijn. We hebben samen veel dagen gefietst (ruim 2500 km), samen afgezien, onze probleempjes met de fiets opgelost, veel beleefd, veel mensen ontmoet en dat alles in een sfeer van kameraadschap, die ik van tevoren niet had voorzien: veel grootser en mooier dan in mijn dromen.
Op een gegeven moment komt een Engelse vrouw naar me toe met de vraag een foto van haar te maken. Op dat moment stond ik alleen en vermoedelijk was niet zozeer het maken van de foto, maar ze was alleen en zocht iemand om haar emoties mee te delen. We hebben wat staan te praten (en natuurlijk ook de foto gemaakt), maar ik nam vrij snel afscheid omdat ik mijn eigen moment nog nodig had. Op de een of andere manier had ik het gevoel, dat de reis nog niet af was. Dat gevoel is de hele dag bij me gebleven.

Toen zagen Aad en Hilde ons (dit paar zijn we in het begin van Spanje tegengekomen en we hebben daarna regelmatig op dezelfde camping overnacht en samen goede kontakten gehad). Ook zij hadden het gehaald en we feliciteerden elkaar met een innige omhelzing. We hebben een tijd staan te praten, foto´s gemaakt en afgesproken, dat we ´s avonds samen zouden gaan eten.
We hebben onderweg in ons Jacobs paspoort veel stempels gehaald van kerken, kathedralen, campings en gemeentehuizen ten bewijze, dat we de tocht met de fiets gedaan hadden. De laatste stempel kon je halen in het pelgrimsbureau bij de kathedraal en daar kon je dan ook het Compostelaat ophalen: de oorkonde, die aangeeft dat je de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela gemaakt hebt.

Op een gegeven moment, breekt de tijd aan, dat je moet gaan zorgen voor onderdak. Het werd ook hoog tijd hiervoor want de buien begonnen weer in volle hevigheid los te barsten. Onderweg naar de camping kwam Antoon met de opmerking, dat we onze reis volbracht hadden op de manier zoals we die gewild hadden. Het was niet meer nodig om naar de camping te gaan, maar we konden wel een hotelletje gaan zoeken. Ik was het daar helemaal mee eens en achteraf blijkt dit een gouden zet te zijn geweest.
Het zeggen, we gaan naar een hotel of pension, en er een vinden, is wel een verschil. De eerste paar die we aandeden, waren helemaal vol. Toen we een meisje aanspraken, bracht zij ons naar een buurt, waar veel overnachtingsmogelijkheden waren, maar ook deze waren vol. Een hoteleigenaar begon spontaan rond te bellen en hij had wel vrij snel wat gevonden. Ondanks de regen, liep hij met ons mee om de weg te wijzen. Het zoveelste voorbeeld van de hartelijkheid van de mensen, welke we onderweg ontmoet hebben.
In het hotel konden we 2 kamers hebben voor 4 nachten. Het hotelletje lag dicht tegen het centrum (10 minuten lopen van de kathedraal) en dus ook in de buurt van eetgelegenheden. We konden onze fietsen binnenzetten en onze tenten te drogen hangen.
´s Avonds bij het eten met Aad en Hilde werden we door hun verrast met een klein speldje met het teken van de camino: een schitterend gebaar waar heel veel uit sprak. We hebben een heel gezellige avond gehad.

Vrijdag 15 juni 2007.
Ondanks het feit dat ik sinds weken weer in een bed had geslapen, heb ik niet goed geslapen. Het gevoel bleef dat de reis nog niet voorbij was, ik miste een beetje de intimiteit van mijn tentje, die me wekenlang heel goed beschut heeft tegen de omstandigheden en nog wat andere dingetjes.
Om 12 uur begon de pelgrimsmis in de kathedraal. Voor de laatst aangekomen pelgrims is een speciale plaats vooraan gereserveerd. We waren goed op tijd en hadden nog een goede plaats en voldoende tijd om oa het wierooksvat te bekijken. Het werd een mis met 7 heren en in het Spaans. De dienst begon met het voorlezen van hoeveel pelgrims uit welke landen vanaf welke plaats en op welke manier gisteren aangekomen waren.
Het was niet alleen de taal waardoor ik de mis niet helemaal volgde, maar het waren vooral mijn gedachten. De communie was het breekpunt. Daarna kreeg ik het te kwaad en samen met Antoon lieten we onze emoties alle ruimte die ze nodig hadden. Na de mis ben ik nog wat kaarsjes op gaan steken voor allen die me dierbaar zijn en heb ik nog even een moment voor mezelf genomen. Daarna ben ik naar Antoon terug gegaan met de woorden: Mijn reis is klaar, nu kunnen we wat mij betreft verder gaan genieten.

We hadden ondertussen uitgevonden op welk plein de webcam gericht stond en we hebben met het thuisfront via telefoon en webcam contact gehad. Het thuisfront kon ons sinds langere tijd weer eens zien. Helaas was het geen 2 richting beeld verkeer, waardoor ik nog iets langer moet wachten voordat ik ze weer allemaal zie.

Terug in de alledaagse werkelijkheid kwamen de praktische dingen: de fiets en een groot deel van de bagage moet terug, we moeten de terugreis gaan regelen en we moeten gaan genieten.
Het adres waar we de fiets op transport naar Nederland konden zetten was makkelijk te vinden en het was nodig om de fiets vandaag al in te leveren. We hadden dit niet voorzien en moesten daarom snel terug naar het hotel om de bagage te verdelen tussen wat terug kon en we nog nodig hadden. Dit praktische deel was ook geregeld.

We zijn hier in Santiage ook weer Willie uit Heeze en Dick en Marjo tegengekomen, mensen die we onderweg ook getroffen hebben en waar we goede kontakten mee gehad hebben. Met Dick en Marjo hadden we ´s avonds afgesproken op het plein om samen ervaringen te gaan delen. We zaten van een pilsje te genieten, toen we erachter kwamen, dat het tijd was om te gaan. Net op dat moment kwam er een processie aan. Mensen met vaandels, begeleid door mensen met kaarsen, een groot Christus beeld werd door de straten gedragen en dat alles begeleid door een harmonie, die stemmige muziek speelde. Hier sprak een heel andere geloofsbeleving uit, als dat we die in Nederland kennen. De processie ging in de richting van de kathedraal en aangezien we ook die kant uit moesten, sloten we aan. We kwamen daardoor wel te laat aan. We hebben nog een tijdje staan te wachten en toen gaan eten. Na het eten liepen we nog over het plein, met een schitterend verlichte kathedraal. Rondom de kathedraal vlogen witte duiven, die heel mooi in de verlichting oplichtten. Een heel sfeervol geheel, welke nog versterkt werd door een groep troubadours uit Santiago, die enthousiast Spaanse muziek stond te maken. Het was zo´n prachtig plaatje, en ondanks het feit dat het al ruim na elf was, belde ik Franka op om die deelgenoot te maken van het moment.

Zaterdag 16 juni.
We begonnen de dag door de vorige avond langer te maken. Na het optreden van de Troubadours zijn we een afzakkertje gaan nemen en hebben (zoals heel vaak) gepraat over veel zaken die ons bezig houden. Ik heb genoten van al die contacten die we ´s avonds zo vaak gehad hebben.
Van het ene afzakkertje kwam het andere en het was bijna 3 uur voordat ik het bed in dook. Ik heb heel erg goed geslapen. Ondanks de afzakkertjes, denk ik dat het vooral gekomen is door de rust in mijn lijf na gisteren.

Vanmorgen zijn we als eerste de terugreis gaan boeken. We vertrekken a.s. maandagmorgen met de trein vanuit Santiago naar de Spaans-Franse grens. Hier stappen we over op de nachttrein naar Parijs. De volgende morgen hebben we de TGV naar Rotterdam en vandaaruit gaan we naar huis.

Ik denk dat ik geen kort overzicht hoef te geven hoe ik de hele reis heb ervaren. In de 3 verhalen die ik geschreven heb, zitten voldoende elementen voor de lezer om het te begrijpen. Ik wil wel over enkele weken een stukje schrijven hoe ik erop terug kijk.

Bij deze wil ik iedereen die met ons meegeleefd heeft heel erg hartelijk bedanken. Door de dagelijkse kontakten met thuis en de reacties op deze site hebben we hier een stukje van meekregen en dat heeft me heel veel goed gedaan.

Hans.