Het einddoel bereikt !
Door: Antoon
16 Juni 2007 | Spanje, Santiago de Compostella
Beste mensen,
Ook nu weer hartelijk dank voor de vele spontane reacties.
Het is erg leuk (en op dit moment erg ontroerend) om terug te lezen hoe begaan iedereen met ons is en hoe betrokken jullie met onze reis zijn.
Wij zijn inmiddels van Burgos naar Santiago de Compostela gefietst en (zoals inmiddels bekend) bij de cathedraal aangekomen. Het einddoel is bereikt !
En dan………..wat gebeurt er dan met je.
Wat maakt dat een geweldige indruk !
Dat inmense bouwwerk waar je in bijna 5 weken, bij straffe regen, heftige kou, sterke wind (zeg maar gewoon storm), brandende zonneschijn, al klimmend met langdurige hellingspercentages (soms wel tot 14% !!), zwetend, hijgend en stampend op de pedalen, met volle bepakking, samen naar toe bent gefietst.
Dan, …. dan wordt het je gewoon teveel en word je compleet door emoties overmand.
Tijdens het afleggen van de laatste kilometers werd dit bijzondere gevoel trouwens al een beetje aangewakkerd door mensen die spontaan (ietwat spaans klinkend) “Congratulations” roepen.
Als eerste wil je het gezamenlijk behaalde succes delen en val je elkaar schouderkloppend in de armen. Daarna wil je eigenlijk gewoon even alleen zijn om weer één te worden met je emoties. Echter …. dat lukt niet echt want van meerdere kanten komen mensen aangelopen die je omarmen, kussen of gewoon feliciteren met het behaalde resultaat. Willie, de (soms iets te) spontane man uit Heeze die we voor het eerst ergens in midden Frankrijk hebben ontmoet roept ons al vanuit de cathedraal toe, Aat en Hilde die we de laatste weken bijna elke keer op dezelfde camping troffen. Ja, zelfs vreemden die zien hoe moeilijk je het op dat moment met jezelf hebt knikken je begripvol toe.
Ja. Het is gelukt ! Wat een geweldig resultaat.
Oh ja… en dan de foto´s natuurlijk. Eerst het inmense bouwerk: de schitterende cathedraal met zijn enorme emotionele waarde. Dan, een foto van de fietsen staand voor de cathedraal, de fietsen met Hans en ik (petje op of petje af ?) erbij en ja… uiteraard een foto van de kilometerteller met de eindstand: 2578,5 kilometer !
Toch best een eind zo´n fietstochtje naar Santiago.
Dan (inmiddels is het al weer 18.00 uur) de camping zoeken. In de stromende regen (het valt er echt met bakken uit) en drijfnat fietsen we door de hobbelige straten van Santiago. Pas dan dringt het echt tot je door. De tocht is volbracht. Dus niks camping zoeken: we overleggen even en pakken een fijn hotelletje met een lekker zacht bed in het centrum van Santiago en laten daarmee dan onze ietwat spartaanse leefwijze volstrekt los. We gaan nu lekker samen genieten van het succes.
En wat blijkt dan. Wat je eigenlijk al wist: alles zit vol. Totdat een beleefde hoteleigenaar voor ons gaat rondbellen en onderdak voor ons vindt. Hoezo beleefd. Hij loopt wel even (in de stromende regen) met ons mee. Dus eerst even terug om een paraplu te pakken. Komt ie buiten. Loopt ie wéér terug. En wij maar wachten in de neerplensende regen. Komt ie naar buiten met een superparaplu: die is voor ons. Geweldig toch !
Vol voldoening geniet ik s´avonds, liggend op het zachte bed en kijkend naar mijn volgestempeld pelgimspaspoort en het uitgereikte Compostolaat (waarop mijn naam in het Latijn geschreven staat), nog even na.
Een rustige nacht volgt.
De dag erop bezoeken we om twaalf uur de Heilge Mis in de cathedraal. Als pelgrims krijgen we het voorrecht om in het (met lint afgezette) stuk voorin plaats te nemen. In de cathedraal van (naar mijn schatting) wel honderd meter lang zitten we bijna op het priesterkoor. Het meterhoge wierookvat hangt boven het altaar, maar zal (mede als gevolg van een defect) niet zwaaien. Het machtige orgel begint te spelen en de mis begint. Het wordt een mis met “zeven heren” In de groepsgewijze opsomming van alle pelgrims worden ook wij twee genoemd: “Dos de Ollanda”. Dan komen de emoties weer op. Een prachtige mis (voor zover wij die -in het spaans- kunnen volgen) volgt en dan komt de concecratie en de communie-uitreiking: dit is emotioneel pas echt heftig. Een mooier symbolisch moment als dit ter afsluiting van onze prachtige monsterrit is absoluut ondenkbaar.
Na afloop van de Heilige Mis blijven we bewust nog even zitten. Uiteraard om nog een beetje na te genieten maar vooral om te “ontlaten” en om weer één te worden met jezelf.
Wat ik al zei: “Zooo mooi is dit”.
Groet,
Antoon
Ook nu weer hartelijk dank voor de vele spontane reacties.
Het is erg leuk (en op dit moment erg ontroerend) om terug te lezen hoe begaan iedereen met ons is en hoe betrokken jullie met onze reis zijn.
Wij zijn inmiddels van Burgos naar Santiago de Compostela gefietst en (zoals inmiddels bekend) bij de cathedraal aangekomen. Het einddoel is bereikt !
En dan………..wat gebeurt er dan met je.
Wat maakt dat een geweldige indruk !
Dat inmense bouwwerk waar je in bijna 5 weken, bij straffe regen, heftige kou, sterke wind (zeg maar gewoon storm), brandende zonneschijn, al klimmend met langdurige hellingspercentages (soms wel tot 14% !!), zwetend, hijgend en stampend op de pedalen, met volle bepakking, samen naar toe bent gefietst.
Dan, …. dan wordt het je gewoon teveel en word je compleet door emoties overmand.
Tijdens het afleggen van de laatste kilometers werd dit bijzondere gevoel trouwens al een beetje aangewakkerd door mensen die spontaan (ietwat spaans klinkend) “Congratulations” roepen.
Als eerste wil je het gezamenlijk behaalde succes delen en val je elkaar schouderkloppend in de armen. Daarna wil je eigenlijk gewoon even alleen zijn om weer één te worden met je emoties. Echter …. dat lukt niet echt want van meerdere kanten komen mensen aangelopen die je omarmen, kussen of gewoon feliciteren met het behaalde resultaat. Willie, de (soms iets te) spontane man uit Heeze die we voor het eerst ergens in midden Frankrijk hebben ontmoet roept ons al vanuit de cathedraal toe, Aat en Hilde die we de laatste weken bijna elke keer op dezelfde camping troffen. Ja, zelfs vreemden die zien hoe moeilijk je het op dat moment met jezelf hebt knikken je begripvol toe.
Ja. Het is gelukt ! Wat een geweldig resultaat.
Oh ja… en dan de foto´s natuurlijk. Eerst het inmense bouwerk: de schitterende cathedraal met zijn enorme emotionele waarde. Dan, een foto van de fietsen staand voor de cathedraal, de fietsen met Hans en ik (petje op of petje af ?) erbij en ja… uiteraard een foto van de kilometerteller met de eindstand: 2578,5 kilometer !
Toch best een eind zo´n fietstochtje naar Santiago.
Dan (inmiddels is het al weer 18.00 uur) de camping zoeken. In de stromende regen (het valt er echt met bakken uit) en drijfnat fietsen we door de hobbelige straten van Santiago. Pas dan dringt het echt tot je door. De tocht is volbracht. Dus niks camping zoeken: we overleggen even en pakken een fijn hotelletje met een lekker zacht bed in het centrum van Santiago en laten daarmee dan onze ietwat spartaanse leefwijze volstrekt los. We gaan nu lekker samen genieten van het succes.
En wat blijkt dan. Wat je eigenlijk al wist: alles zit vol. Totdat een beleefde hoteleigenaar voor ons gaat rondbellen en onderdak voor ons vindt. Hoezo beleefd. Hij loopt wel even (in de stromende regen) met ons mee. Dus eerst even terug om een paraplu te pakken. Komt ie buiten. Loopt ie wéér terug. En wij maar wachten in de neerplensende regen. Komt ie naar buiten met een superparaplu: die is voor ons. Geweldig toch !
Vol voldoening geniet ik s´avonds, liggend op het zachte bed en kijkend naar mijn volgestempeld pelgimspaspoort en het uitgereikte Compostolaat (waarop mijn naam in het Latijn geschreven staat), nog even na.
Een rustige nacht volgt.
De dag erop bezoeken we om twaalf uur de Heilge Mis in de cathedraal. Als pelgrims krijgen we het voorrecht om in het (met lint afgezette) stuk voorin plaats te nemen. In de cathedraal van (naar mijn schatting) wel honderd meter lang zitten we bijna op het priesterkoor. Het meterhoge wierookvat hangt boven het altaar, maar zal (mede als gevolg van een defect) niet zwaaien. Het machtige orgel begint te spelen en de mis begint. Het wordt een mis met “zeven heren” In de groepsgewijze opsomming van alle pelgrims worden ook wij twee genoemd: “Dos de Ollanda”. Dan komen de emoties weer op. Een prachtige mis (voor zover wij die -in het spaans- kunnen volgen) volgt en dan komt de concecratie en de communie-uitreiking: dit is emotioneel pas echt heftig. Een mooier symbolisch moment als dit ter afsluiting van onze prachtige monsterrit is absoluut ondenkbaar.
Na afloop van de Heilige Mis blijven we bewust nog even zitten. Uiteraard om nog een beetje na te genieten maar vooral om te “ontlaten” en om weer één te worden met jezelf.
Wat ik al zei: “Zooo mooi is dit”.
Groet,
Antoon
-
16 Juni 2007 - 15:16
Maria:
Super. Jullie zijn echte kanjers. Proficiat met jullie doorzettingsvermogen. Geniet van dit moment. Heel veel groetjes van Maria, en tot binnenkort.
Maria. -
16 Juni 2007 - 16:02
Linda:
Echt geweldig om jullie verhaal te lezen. Je voelt gewoon hoe geweldig jullie het hebben en hebben gehad. Nog hele fijne dagen en tot snel.
Groetjes Linda -
16 Juni 2007 - 16:27
Ilona:
Hoi Antoon en Hans
gaaf, echt leuk om te lezen. Nu ook met de fiets terug naar Vlierden vanuit Santiago? -
16 Juni 2007 - 17:33
Franka:
Sterk spul hè die Fishermans friends
Geweldig dat jullie gezond en met een schat aan ervaringen en kostbare herinneringen het einddoel hebben bereikt
Jammer voor ons want nu moeten wij onze dagelijkse rituelen missen ( nog even kijken of er nog nieuws is) Maar naar de verhalen uit de eerste hand zijn we ook erg benieuwd. Tot gauw Groetjes Henk en Franka
-
16 Juni 2007 - 20:07
Martien Reijnders:
Hallo Antoon en Hans,
Hoorde vandaag dat jullie er al waren.
Gefeliciteerd met deze geweldige prestatie! Moet absoluut een kei-gave tocht geweest zijn. Super!
Antoon, ik zie wel weer eens in Deurne.
Goede terugreis!
Ome Martien. -
16 Juni 2007 - 20:25
Carlo:
Antoon en Hans,
Ook hier vanuit Millus van harte gefeliciteerd met deze prestatie. Het is en blijft natuurlijk een onvergetelijke ervaring.
Ook ij ben benieuwd naar jullie verhaal (en foto's).
Prettige terugreis.
Fam. Reijnders
p.s. Als je opschiet kun je hier nog naar de (flut) kermis en spelen we nog een spelletje Canasta. hahaha -
19 Juni 2007 - 09:06
Martien:
Beste Hans en Antoon,
van harte proficiat met deze geweldige prestatie, ik neem werkelijk m'n petje voor jullie af. Buiten alle leuke verslagen van jullie via dit medium hopen we toch volgende week als je de moed hebt om weer richting Philips te gaan, nog meer verslaggeving van je te krijgen Hans. Maar voor nu geniet vooral nog na en probeer het goede gevoel zo lang mogelijk vast te houden,
groeten,
Martien -
20 Juni 2007 - 13:50
Dorien Senders:
Wat een geweldige prestatie en het verhaal is zo goed geschreven, je voelt de emoties bijna.....
Hans tot over een paar weekjes bij Philips. -
09 November 2012 - 11:15
Froukje Van WaarBenJij.nu:
Hi Hans en Antoon,
Wij zijn voor een nieuw boek op zoek naar reisverslagen over de reis naar Santiago de Compostella.
Mochten jullie het leuk vinden als wij jullie verhalen in dit boek opnemen, mail ons dan eventjes voor meer info!
Groetjes,
Froukje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
