Enkele bijzondere momenten...
Door: Antoon
20 Mei 2010 | Oostenrijk, Pfunds
Het vertrek
Samenkomst in Asten. We waren extra vroeg vertrokken zodat we zeker op tijd zouden zijn. Annette zou lekkere koffie meenemen zodat we eventuele uitzwaaiers konden trakteren. Bij aankomst om 08.45 uur in Asten stonden de eerste belangstellenden al te wachten. Even een praatje gemaakt met Albert en Willy. Albert vertelde in geuren en kleuren over zijn fietstocht naar Santiago de Compostela en zijn voornemen om binnenkort ook samen met zijn vrouw naar Rome te fietsen. (Albert, mocht je het GPS-track op je Garmin geladen willen hebben: kom gerust nog eens langs.) terwijl Willy aangaf “zo met ons mee te willen”.
Thea vraagt me of ik goed op haar broertje wil passen; uiteraard heb ik haar toegezegd dit te zullen doen. Ans komt ons ook even uitzwaaien; erg leuk. Zij wil met eigen ogen vaststellen dat er ook daadwerkelijk gefietst wordt en dat die fietstocht van ons geen virtueel gebeuren is dat zich op het internet afspeelt. De eerste koffie wordt ingeschonken en in de verte komen Hans en Franka al aangefietst. De eerste woorden worden gewisseld en even later poseren we, staand bij onze twee fietsen, voor een heuse foto-shoot. FranCa vraagt nog of mijn (nieuwe) schoenen na terugkeer nog net zo wit zullen zijn. Overmoedig en eigenlijk ook zonder na te denken zeg ik ja.
Na een dikke kus van mijn schatteboutjes stappen we op en fietsen gevieren weg. Omkijken en zwaaien totdat we de eerst bocht ingaan. Dan verdwijnt eenieder uit beeld en zijn we weg. Wat een schitterend vertrek !!
Dank, dank en nogmaals dank voor dit mooie moment.
Het afscheid
Aangekomen in Kessel genieten we eerst gezamenlijk van een overheerlijke dis. Dan komt het moment dat de veerpont vanuit Reuver op ons af komt gevaren. De laatste (eigenlijk de eerste) foto´s worden geschoten terwijl, “het stukje weg dat kan varen” de laadklep met veel kabaal neer laat ploffen. Als stoere zeelui gaan we aan boord. De fietsen ietwat nonchalant aan de hand meenemend. Nelly en Franka blijven achter. De overzetboot geeft gas en er ontstaat een onoverbrugbaar watergat tussen ons en de beide dames. We beginnen met zwaaien. De dames zwaaien terug. Op het schip maken we nog enkel foto’s van de steeds kleiner wordende stipjes. En we blijven maar zwaaien. Echt een moment voor de reclame van Fishermen’s Friend. De Limburgse kapitein ziet onze vlaggetjes met de tekst “Pelgrimswegen naar Rome” en vraagt me of we inderdaad van plan zijn dat hele eind te gaan fietsen. Met het antwoord “ja” vraagt hij weliswaar niet door, maar geeft non-verbaal te kennen dat hij dat maar gekkenwerk vindt. En wij blijven ondertussen maar doorzwaaien. Dan raakt de laadklep de wal aan de overkant (eigenlijk ligt die nu voor ons op de plaats waar Nelly en Franka staan) en ontschepen we. Na de eerst korte klim van wel 20 meter met een stijgingspercentage van ruim 5% fietsen we over de dijk. Nog steeds zwaaien we. Ik zie Nelly en Franka al lang niet meer staan maar omdat ik zeker weet dat hun ogen beter zijn dan die van mij en omdat mij jas mouw rood is, blijf ik maar doorzwaaien. Net zolang totdat ik zeker weet dat de plek waar ze stonden uit beeld is. Nu zijn we echt weg.
In gedachten verzonken
We fietsen door het Limburgse lanschap. Hans en ik kleppen erop los en tussendoor valt soms een heel enkel stilte. Langs de weg zie ik een cafe waar ze Brand Bier tappen. In mijn gedachten stappen we af en strijken neer op het terras. We bestellen twee pils. Hans een 0,5 liter, ik een 0,33-er. De ober serveert de glazen uit en ik zeg tegen Hans: “Weet je hoe je in Limburg een tweede glas bier gratis en voor niks kunt krijgen?” In mijn gedachten zegt Hans “Nee” om daarna aan mij te vragen “Hoe dan?”. Waarop ik antwoord: “Dan moet je tegen de ober zeggen: dat Brand Bier wordt toch eigenlijk helemaal niet meer in Limburg gebrouwen. Daarna nemen ze je dan met veel bombarie -in een soort processie over heuvels en door dalen- mee naar de Brouwerij in Wijlre en geven ze je gratis en voor niks een tweede glas waarmee ze je dan bewijzen dat dit nadrukkelijk wel het geval. Tenminste dat heb ik wel eens op televisie gezien”. Als ik mijn bedachten later tegen Hans vertel, liggen we dubbel van het lachen.
Das Sodatengrab
Tijdens naar Thubingen fietsen we door een schitterend natuurpark met het mooiste bos van Europa. Door de bewegwijzering worden we attent gemaakt op een sodatengraf dat twee kilometer verderop ligt. Omringd door de prachtige natuur, waar buizerds en valken hun domicilie hebben, trappen we door de stilte over de modderige paadjes. Na enkele kilometers ligt voor ons een eenzaam graf met een paar bloeiende planten en een eenvoudig kruis erop. Bij het bereiken ervan stappen we af en lezen aandachtig het bordje dat enkele meters verderop tegen een boom gespijkerd is. Het was maart 1945. De oorlog was door de Duitsers allang verloren. Desondanks waren nog enkele jongens opgeroepen, die daardoor veroordeeld waren om in deze laatste oorlogsdagen nog te moeten sneuvelen. Zo ook de 19-jarigeViktor Wagner, die naar het front werd gestuurd. Hij raakte ingesloten tussen de granaatwerpers van de geallieerden en sneuvelde op 19 april 1945 een eenzame dood. Op verzoek van zijn ouders is hij in het stille en mooie Schonbuchtal begraven. Ik ben erg ontroerd. Ik maak een foto van het graf en we fietsen daarna samen verder zonder iets te zeggen. Wat een zinloze dood; wat een waanzin !!
Braz
In de aanloop naar de Arlbergpas komen we uit bij het plaatsje Braz. Waar ken ik dat toch van? Oh ja, een aantal jaren geleden een aantal dagen tijdens vakantie met de (toen nog kleine) kinderen op de camping gestaan. Alle herinneringen zoals de hevige onweersbui, de grappige Nederlandse campinggast in het restaurant maar ook mijn val van de rotsen (= scheenbeen open) komen weer boven. Zijn we dan zo ver van huis? Ja, zo ver zijn we inmiddels van huis. Raar eigenlijk om nu met de fiets op exact dezelfde plaats te staan als waar we ongeveer 20 jaren geleden met de auto en caravan een deel van onze vakantie hebben doorgebracht. Ik heb vervolgens toch maar even een foto van de fiets voor het bord met de naam Braz erop gemaakt.
De Arlbergpas
Een van de mooiste etappes tot nu toe. Wel “even” over een afstand van 33 km van een hoogte van 570 meter naar een hoogte van 1805 meter klimmen. Maar dan krijg je wel waar voor je geld ! Gelukkig is het die dag schitterend zonnig weer (tot nu toe hebben we erg veel regen en koude gehad) en trappen we gestaag naar boven. Bij aanvang zien we in de verte op grote hoogte de besneeuwde bergtoppen liggen waar we naartoe moeten fietsen. Na het nodige klimwerk bereiken we de eerste sneeuw. Wow, wat een uitzicht, wat een ambiance !! Een stuk later fietsen we zelfs een eind boven de sneeuwgrens. Sneeuw boven ons, naast ons en onder ons. Hagelwit ! Wat een plaatje. En wij maar klimmen. Hoger en hoger gaat het. Totdat er bijna geen streepje groen meer te bespeuren is. Het smeltwater gutst over de rotsen onder een dik sneeuwpakket door. Water dat later een van de grote rivieren gaat voeden.
En maar klimmen. Totdat we de top bereiken. Het is ijs en ijskoud. De ijzige wind giert om je oren. Maar………..het uitzicht is echt adembenemend. Wat een pracht etappe !
Toeval?
We fietsen van Landeck naar Pfunds. Onderweg speel ik wat met de knopjes van mijn kilometerteller en zie dat we op dat moment 998 km gefietst hebben. Ik blijf naar de teller kijken om te zien hoe hij even later op 1.000 km springt. Grappig, dat je het moment waarop je (min of meer) de helft van de totale fietsafstand hebt afgelegd zo nadrukkelijk beleeft.
Even later stoppen we bij pension “Schones Aussicht” (ja zo heet het echt en het uitzicht is inderdaad echt een panorama). De eigenaresse groet ons en zegt meteen in het Oostenrijks: “Aha, jullie fietsen ook naar Rome”, waarop wij vragen hoe ze dat weet. “Ja”, zegt ze “Ik zie het aan jullie routeboekje van de heer Reitsma. Hij fietst bijna elk jaar zijn eigen fietsroute Reitsma’s route naar Rome en dan slaapt hij altijd bij ons”
Last but not least
- Bedankt voor jullie aanwezigheid bij ons vertrek
- Bedankt voor de jullie enthousiaste en inspirerende reacties op onze website
- Voor Annette: bedankt voor de koffie
- Voor FranCa: ondanks de rozenkrans toch veel nattigheid en kou gehad
- Voor Ans: we fietsen echt !
- Voor FranCa: mijn witte schoenen zijn inmiddels gitzwart
- Voor Thea: ik heb Hans nog niet voor gekke dingen hoeven te behoeden.
Groet,mede namens Hans,
Antoon
Samenkomst in Asten. We waren extra vroeg vertrokken zodat we zeker op tijd zouden zijn. Annette zou lekkere koffie meenemen zodat we eventuele uitzwaaiers konden trakteren. Bij aankomst om 08.45 uur in Asten stonden de eerste belangstellenden al te wachten. Even een praatje gemaakt met Albert en Willy. Albert vertelde in geuren en kleuren over zijn fietstocht naar Santiago de Compostela en zijn voornemen om binnenkort ook samen met zijn vrouw naar Rome te fietsen. (Albert, mocht je het GPS-track op je Garmin geladen willen hebben: kom gerust nog eens langs.) terwijl Willy aangaf “zo met ons mee te willen”.
Thea vraagt me of ik goed op haar broertje wil passen; uiteraard heb ik haar toegezegd dit te zullen doen. Ans komt ons ook even uitzwaaien; erg leuk. Zij wil met eigen ogen vaststellen dat er ook daadwerkelijk gefietst wordt en dat die fietstocht van ons geen virtueel gebeuren is dat zich op het internet afspeelt. De eerste koffie wordt ingeschonken en in de verte komen Hans en Franka al aangefietst. De eerste woorden worden gewisseld en even later poseren we, staand bij onze twee fietsen, voor een heuse foto-shoot. FranCa vraagt nog of mijn (nieuwe) schoenen na terugkeer nog net zo wit zullen zijn. Overmoedig en eigenlijk ook zonder na te denken zeg ik ja.
Na een dikke kus van mijn schatteboutjes stappen we op en fietsen gevieren weg. Omkijken en zwaaien totdat we de eerst bocht ingaan. Dan verdwijnt eenieder uit beeld en zijn we weg. Wat een schitterend vertrek !!
Dank, dank en nogmaals dank voor dit mooie moment.
Het afscheid
Aangekomen in Kessel genieten we eerst gezamenlijk van een overheerlijke dis. Dan komt het moment dat de veerpont vanuit Reuver op ons af komt gevaren. De laatste (eigenlijk de eerste) foto´s worden geschoten terwijl, “het stukje weg dat kan varen” de laadklep met veel kabaal neer laat ploffen. Als stoere zeelui gaan we aan boord. De fietsen ietwat nonchalant aan de hand meenemend. Nelly en Franka blijven achter. De overzetboot geeft gas en er ontstaat een onoverbrugbaar watergat tussen ons en de beide dames. We beginnen met zwaaien. De dames zwaaien terug. Op het schip maken we nog enkel foto’s van de steeds kleiner wordende stipjes. En we blijven maar zwaaien. Echt een moment voor de reclame van Fishermen’s Friend. De Limburgse kapitein ziet onze vlaggetjes met de tekst “Pelgrimswegen naar Rome” en vraagt me of we inderdaad van plan zijn dat hele eind te gaan fietsen. Met het antwoord “ja” vraagt hij weliswaar niet door, maar geeft non-verbaal te kennen dat hij dat maar gekkenwerk vindt. En wij blijven ondertussen maar doorzwaaien. Dan raakt de laadklep de wal aan de overkant (eigenlijk ligt die nu voor ons op de plaats waar Nelly en Franka staan) en ontschepen we. Na de eerst korte klim van wel 20 meter met een stijgingspercentage van ruim 5% fietsen we over de dijk. Nog steeds zwaaien we. Ik zie Nelly en Franka al lang niet meer staan maar omdat ik zeker weet dat hun ogen beter zijn dan die van mij en omdat mij jas mouw rood is, blijf ik maar doorzwaaien. Net zolang totdat ik zeker weet dat de plek waar ze stonden uit beeld is. Nu zijn we echt weg.
In gedachten verzonken
We fietsen door het Limburgse lanschap. Hans en ik kleppen erop los en tussendoor valt soms een heel enkel stilte. Langs de weg zie ik een cafe waar ze Brand Bier tappen. In mijn gedachten stappen we af en strijken neer op het terras. We bestellen twee pils. Hans een 0,5 liter, ik een 0,33-er. De ober serveert de glazen uit en ik zeg tegen Hans: “Weet je hoe je in Limburg een tweede glas bier gratis en voor niks kunt krijgen?” In mijn gedachten zegt Hans “Nee” om daarna aan mij te vragen “Hoe dan?”. Waarop ik antwoord: “Dan moet je tegen de ober zeggen: dat Brand Bier wordt toch eigenlijk helemaal niet meer in Limburg gebrouwen. Daarna nemen ze je dan met veel bombarie -in een soort processie over heuvels en door dalen- mee naar de Brouwerij in Wijlre en geven ze je gratis en voor niks een tweede glas waarmee ze je dan bewijzen dat dit nadrukkelijk wel het geval. Tenminste dat heb ik wel eens op televisie gezien”. Als ik mijn bedachten later tegen Hans vertel, liggen we dubbel van het lachen.
Das Sodatengrab
Tijdens naar Thubingen fietsen we door een schitterend natuurpark met het mooiste bos van Europa. Door de bewegwijzering worden we attent gemaakt op een sodatengraf dat twee kilometer verderop ligt. Omringd door de prachtige natuur, waar buizerds en valken hun domicilie hebben, trappen we door de stilte over de modderige paadjes. Na enkele kilometers ligt voor ons een eenzaam graf met een paar bloeiende planten en een eenvoudig kruis erop. Bij het bereiken ervan stappen we af en lezen aandachtig het bordje dat enkele meters verderop tegen een boom gespijkerd is. Het was maart 1945. De oorlog was door de Duitsers allang verloren. Desondanks waren nog enkele jongens opgeroepen, die daardoor veroordeeld waren om in deze laatste oorlogsdagen nog te moeten sneuvelen. Zo ook de 19-jarigeViktor Wagner, die naar het front werd gestuurd. Hij raakte ingesloten tussen de granaatwerpers van de geallieerden en sneuvelde op 19 april 1945 een eenzame dood. Op verzoek van zijn ouders is hij in het stille en mooie Schonbuchtal begraven. Ik ben erg ontroerd. Ik maak een foto van het graf en we fietsen daarna samen verder zonder iets te zeggen. Wat een zinloze dood; wat een waanzin !!
Braz
In de aanloop naar de Arlbergpas komen we uit bij het plaatsje Braz. Waar ken ik dat toch van? Oh ja, een aantal jaren geleden een aantal dagen tijdens vakantie met de (toen nog kleine) kinderen op de camping gestaan. Alle herinneringen zoals de hevige onweersbui, de grappige Nederlandse campinggast in het restaurant maar ook mijn val van de rotsen (= scheenbeen open) komen weer boven. Zijn we dan zo ver van huis? Ja, zo ver zijn we inmiddels van huis. Raar eigenlijk om nu met de fiets op exact dezelfde plaats te staan als waar we ongeveer 20 jaren geleden met de auto en caravan een deel van onze vakantie hebben doorgebracht. Ik heb vervolgens toch maar even een foto van de fiets voor het bord met de naam Braz erop gemaakt.
De Arlbergpas
Een van de mooiste etappes tot nu toe. Wel “even” over een afstand van 33 km van een hoogte van 570 meter naar een hoogte van 1805 meter klimmen. Maar dan krijg je wel waar voor je geld ! Gelukkig is het die dag schitterend zonnig weer (tot nu toe hebben we erg veel regen en koude gehad) en trappen we gestaag naar boven. Bij aanvang zien we in de verte op grote hoogte de besneeuwde bergtoppen liggen waar we naartoe moeten fietsen. Na het nodige klimwerk bereiken we de eerste sneeuw. Wow, wat een uitzicht, wat een ambiance !! Een stuk later fietsen we zelfs een eind boven de sneeuwgrens. Sneeuw boven ons, naast ons en onder ons. Hagelwit ! Wat een plaatje. En wij maar klimmen. Hoger en hoger gaat het. Totdat er bijna geen streepje groen meer te bespeuren is. Het smeltwater gutst over de rotsen onder een dik sneeuwpakket door. Water dat later een van de grote rivieren gaat voeden.
En maar klimmen. Totdat we de top bereiken. Het is ijs en ijskoud. De ijzige wind giert om je oren. Maar………..het uitzicht is echt adembenemend. Wat een pracht etappe !
Toeval?
We fietsen van Landeck naar Pfunds. Onderweg speel ik wat met de knopjes van mijn kilometerteller en zie dat we op dat moment 998 km gefietst hebben. Ik blijf naar de teller kijken om te zien hoe hij even later op 1.000 km springt. Grappig, dat je het moment waarop je (min of meer) de helft van de totale fietsafstand hebt afgelegd zo nadrukkelijk beleeft.
Even later stoppen we bij pension “Schones Aussicht” (ja zo heet het echt en het uitzicht is inderdaad echt een panorama). De eigenaresse groet ons en zegt meteen in het Oostenrijks: “Aha, jullie fietsen ook naar Rome”, waarop wij vragen hoe ze dat weet. “Ja”, zegt ze “Ik zie het aan jullie routeboekje van de heer Reitsma. Hij fietst bijna elk jaar zijn eigen fietsroute Reitsma’s route naar Rome en dan slaapt hij altijd bij ons”
Last but not least
- Bedankt voor jullie aanwezigheid bij ons vertrek
- Bedankt voor de jullie enthousiaste en inspirerende reacties op onze website
- Voor Annette: bedankt voor de koffie
- Voor FranCa: ondanks de rozenkrans toch veel nattigheid en kou gehad
- Voor Ans: we fietsen echt !
- Voor FranCa: mijn witte schoenen zijn inmiddels gitzwart
- Voor Thea: ik heb Hans nog niet voor gekke dingen hoeven te behoeden.
Groet,mede namens Hans,
Antoon
-
20 Mei 2010 - 18:25
Linda:
wat klinkt alles toch geweldig mooi.
Ik zou er bijna ook voor op mijn fiets stappen, maar voordat ik de straat uit ben heb ik al zadelpijn. Dus, laat maar.
Geniet er nog volop van.
Groetjes Linda -
20 Mei 2010 - 19:38
Marianne:
Hoi Pap (en Hans!),
Wat leuk om te lezen zeg! Ik werd toch wel ontroerd door het meebeleven van je intense belevenissen! Doordat je het zo intens beschrijft, kan ik het ook echt meebeleven.Met name bij "het stukje weg dat kan varen" schoot ik in de lach/ontroering door de herinneringen.
Wat betreft Braz hoop ik dat je na deze "vakantie" heelhuids thuiskomt. Dat was me inderdaad een gedoe! "Even een bergje beklimmen" Doe dat nu, op de fiets, maar wat minder waaghalzerig!
Wat grappig trouwens, zeg, dat die eigenaar van dat pension het boekje van Reitsma niet alleen herkende, maar dat die man ook daadwerkelijk daar jaarlijks komt! Toch weer een speciale toevoeging aan jullie tocht!
Nog even over het thuisfront om je up to date te houden:
Ik had kinderen in de klas verteld hoe jullie met z'n tweeën op weg naar Rome in Italië zijn. Na de middag kwam de eerste de klas binnen: Ik heb jouw papa misschien wel zien zitten bij de frietzaak, daar zaten twee mannen met fietsen die bij het voor- en achterwiel tassen hadden!!! Hahaha.. Toen ik zei dat jullie al in Duitsland zaten (maandag)was er een en al ontzag!
En dan nog wat heuglijk nieuws: vandaag heb ik mijn Minor Nederlands gehaald!!! 20 studiepunten van het vierde jaar alvast in de pocket!!!
Heel veel succes en plezier nog van je ene schateboutje ;-) -
20 Mei 2010 - 20:58
Joop:
Hoi Hans en Antoon
De bestuursvergadering is weer achter de rug 22.55 uur!! viel niet mee zonder jou.Ik heb jullie site aan de bestuursleden doorgegeven. Genieten jullie nog maar zoveel als je kunt. ik ga slapen. en zelf zondag twee weken naar Frankrijk groeten Joop. -
21 Mei 2010 - 06:47
Franka:
Hoi,
Wat een schitterend verslag. Ik zie jullie genietende gezichten voor me. Een smile van oor tot oor ( en als het kon nog langer ) Jullie hebben er zo lang naar toe geleefd en als het dan weer brengt wat je ervan verwacht is dat fantastisch.
Heel veel groeten en veel succes voor de tweede helft.
Franka. -
21 Mei 2010 - 07:03
Chantal Pluijm:
Hans en Antoon,
Gefeliciteerd, jullie zijn al over de helft! 1000 kilometer fietsen is al een hele grote prestatie. Ikzelf kan me niet voorstellen hoe het voelt als je dat helemaal moet fietsen en dat dat dan (nog maar) de helft is...pffff. Maar aan jullie verslagen te zien moet het toch wel echt heel erg leuk zijn. Geniet er dus van mannen en nog ontzettende veel plezier samen!
Groetjes uit Meijel van Roger, Chantal en Dirk Pluijm -
21 Mei 2010 - 18:05
Ronald:
Hoi Hans en Antoon,
De 1e helft zit er al weer op! Het lijkt alsof jullie pas net weg zijn. Het gehaaste leven hier gaat dan ook gewoon door. Jullie hebben juist alle rust om bij dingen stil te staan, zaken te overdenken en uitgebreid te genieten van alles wat je tegen komt.
Geniet van alle rust, want voor je het weet is de tocht alweer voorbij!
Op naar de 2e helft, om vervolgens af te sluiten met de 3e helft! (mijn persoonlijke favoriet;)) -
21 Mei 2010 - 18:45
Opa Reijnders:
Antoon,
Seund dè ik au nie kon verstoan dur de telefoon. Hil veul succes mi het fietsen. En als het koai weer is, zùjk dan un lekker werm hotelleke en goa veural gèn kaaw lijen in au tentje. Het zou seund zijn als ge verkaawen wordt!
Groeten, ook an au fietsmaot, van au vadder -
22 Mei 2010 - 21:05
Nelly:
He Antoon en Hans,
Vandaag stond er een artikel (met foto) in de krant over jullie fietsvervoerder Soetens.
Ze verwachten dit jaar zo'n 1000 tal fietsen te moeten ophalen in Santiago de Compostela.
Dat ze inmiddels ook Rome aandoen, wordt in dit artikel niet vermeld.
groetjes en tot horens,
Nelly -
23 Mei 2010 - 08:13
Nelly:
p.s.
Op het einde van het artikel stond wel nog als nieuwe bestemming naast heel Spanje en Portugal ook Italie vermeld. -
23 Mei 2010 - 10:36
Jos:
Ha mannen,
Leuk verslag.
Ik heb me voorgenomen van nu af aan jullie te volgen.
Maar ja.... tijd hé.
Joop vertelt dat de bestuursvergadering pas om 22.55 was afgelopen maar dat kwam omdat er kleding werd geshowd door ene Bregje.
En wij als rechtgeaarde mannen moesten natuurlijk alles weten van pasvorm, kwaliteit enz.
Plus dat de voorzitter moest notuleren en voorzitten. Dat valt waarachtig niet mee.
Het ga jullie goed, heeeeeel veel plezier.
En wat mij betreft.. a.s. weekend onze show (het wordt geweldig) en de week erop naar de Alpen. In alle 2 de aktiviteiten heb ik geweldig veel zin.
Jos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
