De vele ontmoetingen
Door: Antoon
31 Mei 2007 | Frankrijk, Dax
Hallo beste mensen,
Hartelijk dank voor de vele spontane reacties. Inmiddels zijn wij weer een stukje doorgetrapt en zitten nu in Dax, 90 km voor het echte grote werk: de Pyreneeen !
Waar ik in mijn vorige relaas uitgebreid gesproken heb over het landschap en de omgeving wil ik het vandaag vooral hebben over de vele ontmoetingen die we gehad hebben.
Al direct na onze doorstart in Vessem herkende een voormalig Santiago-ganger onze Jacobsschelpen en na een kort gesprek over hoe hij de tocht ervaren had kregen we de eerste “dikke duim” mee. Ook in Belgie kwamen we de eerste enthousiaste tourfietsers tegen die ons “veel sterkte” toewensten. Alras ontmoeten we Dick en Marjo, die beiden op een rode stalen tandem (van het merk Vittorio) met een aanhangwagentje in totaal ca. 250 kilo omhoog torsten. Moe maar voldaan aten ze samen met ons in een bushokje een overheerlijk (stok)broodje met een dikke laag jam en de eerste ervaringen werden gewisseld. Een foto tot slot zou hen beider voor eeuwig in mijn herinnering bewaren. Dan was er een stel uit Andijk (Noord Holland) die ik ook nooit zal vergeten en die een tijdje met ons opfietsten. Zij zouden 160 km (!) per dag doen en eh ….ik had dan wel een mooi GPS-systeem op het stuur maar eh …of ik met “die” fiets -ik fiets de tocht namelijk op een standaard tourfiets in mijn gewone dagelijkse kloffie- Santiago wel zou halen was toch nog maar de vraag. S’avonds stonden ze na ongeveer 100 km echter wel gewoon naast ons op Camping Le Bois Joli in Hennonville, waar ik het uiteraard niet kon laten om fijntjes op te merken dat ze de andere dag dan wel even ruim 200 km moesten fietsen om niet op hun schema achterop te raken.
Dan was er Jacques en Fien uit Bergeijk die onder het schitterende motto “We vragen niet en we klagen niet” negen weken voor de monsterrit uitgetrokken hadden en onderweg allerlei dorpjes en steden wilden aandoen om zo ook cultureel nog wat mee te pikken. Naast de gebruikelijke fietstassen maakte de grote tweepersoonstent die ze mee moesten trappen het voor hen extra zwaar.
Net over de Franse grens kwamen we in een piepklein dorpje. Een kerk, een paar huizen en het enige restaurant was gesloten. Enkel een eenvoudige bakkerzaak was wat restte. We hadden al in de regen onze tentjes opgezet en waren als uitgehongerde wolven op zoek naar “food and beverage”. Dus wij bij de bakkerszaak aangeklopt. We waren nog niet binnen of we kregen van de vrouw des huizes als eerste een borreltje aangeboden. De man was een echte fransoos zoals wij die kennen uit Asteriks en Obelix: een dik rond hoofd, een grote snor, een buikje en gekleed in een mouwloos wit hemd. Maar …wat we al vermoeden: echt een super aardig stel.
Zijn vrouw smeerde twee stevig belegde boterhammen voor ons in haar eigen keuken, wij kochten er nog wat te drinken bij en onder de veelvuldig “merci beaucoup, merci beaucoup” togen we weer de regen in.
Uiteraard hebben we soms ook erg kortdurende gesprekken: Fred en Samini voor de cathedraal in Poitiers bij het ophalen van ons zoveelste stempeltje alsook Rob en Joop bij een kopje koffie onderweg.
Fietsend door het Franse landschap leverde steeds vaker “dikke duimen” nagenoeg elke fietser die we tegenkwamen en ons bergop ziet klauteren steekt zijn duim omhoog. Vaak aangevuld met een welgemeend “bon courage” als hart onder de riem. En echt….hierna gaat het dan toch even een stukje makkelijk. Absoluut hartverwarmend.
Op de Camping in Aubeterre ontmoeten we een fietsgroep uit Dalfsen die de tocht onder begeleiding van een volgwagen doen. Een aantal kleine tentjes staan ietwat verspreid rondom een grote eettent opgesteld en twee begeleiders verzorgen het transport van de bagage, doen boodschappen en koken. S’morgens worden we beiden door hen verrast met een stevig bord lekkere, warme macaroni. We poseren desgevraagd nog even voor de foto en ook hier krijgen we de “chapeau” voor onze onderneming.
Inmiddels komen we Jan weer voor de zoveelste keer tegen. Jan hadden we voor het eerst gesproken op de camping de L’Escaut in Honnecourt. Jan was na een werkzaam leven van 33 jaar en na een dienstverband van 17 jaar bij zijn huidige werkgever ontslagen en had voor de pelgimstocht gekozen om eens goed over zijn toekomst na te denken.
Jan fietste nu inmiddels samen met Bettine; ze hadden immers toch hetzelfde tempo. Totdat Bettine ons onder het motto “d’r op en d’r over” voorbijstampte en enkele meters daarachter met een rood hoofd een hijgende Jan fietste, waarbij hij zich naar ons toe verontschuldigde met de gave woorden: “Ja… op de vlakke stukken fietst Bettine een net iets hoger tempo dan ik”
Ook Willie, een (soms te) joviale man uit Heeze komen we frequent tegen. Elke keer heeft hij de schitterendste verhalen over hoe hij weer verkeerd gefietst is en hoeveel extra beklimmingen hij daardoor heeft moeten maken. Hij geniet geweldig en probeert naar mijn idee zoveel mogelijk foto’s uit de routebeschrijving na te maken. Althans…elke keer als we hem spreken verteld hij enthousiast dat hij er weer eentje gescoord heeft.
Op een kleine onbeduidende nagenoeg onvindbare camping ergens bij een verlaten vliegveld ontmoeten we in de stromende regen en bij ijzige koude Fred. Fred is ietwat stiller en een van de weinigen die (in zijn uppie) heen en terug fietst. Hij heeft zichzelf als gevolg van de regen een rustdag gegund. De andere dag vertrekt hij -net als wij- ook weer.
Rond Saint Emilion fietsen we door de wijngaarden waar landarbeiders de ranken snoeien. Als ze ons met alle kracht die we nog in ons hebben tegen windkracht 6 in zien klimmen, stijgt uit de velden spontaan een luid applaus op en beginnen ze aanmoedigend “bon courage” te roepen. Ik krijg er echt letterlijk gewoon kippevel van. Zooo mooi is dat !!
Groet,
Antoon
Hartelijk dank voor de vele spontane reacties. Inmiddels zijn wij weer een stukje doorgetrapt en zitten nu in Dax, 90 km voor het echte grote werk: de Pyreneeen !
Waar ik in mijn vorige relaas uitgebreid gesproken heb over het landschap en de omgeving wil ik het vandaag vooral hebben over de vele ontmoetingen die we gehad hebben.
Al direct na onze doorstart in Vessem herkende een voormalig Santiago-ganger onze Jacobsschelpen en na een kort gesprek over hoe hij de tocht ervaren had kregen we de eerste “dikke duim” mee. Ook in Belgie kwamen we de eerste enthousiaste tourfietsers tegen die ons “veel sterkte” toewensten. Alras ontmoeten we Dick en Marjo, die beiden op een rode stalen tandem (van het merk Vittorio) met een aanhangwagentje in totaal ca. 250 kilo omhoog torsten. Moe maar voldaan aten ze samen met ons in een bushokje een overheerlijk (stok)broodje met een dikke laag jam en de eerste ervaringen werden gewisseld. Een foto tot slot zou hen beider voor eeuwig in mijn herinnering bewaren. Dan was er een stel uit Andijk (Noord Holland) die ik ook nooit zal vergeten en die een tijdje met ons opfietsten. Zij zouden 160 km (!) per dag doen en eh ….ik had dan wel een mooi GPS-systeem op het stuur maar eh …of ik met “die” fiets -ik fiets de tocht namelijk op een standaard tourfiets in mijn gewone dagelijkse kloffie- Santiago wel zou halen was toch nog maar de vraag. S’avonds stonden ze na ongeveer 100 km echter wel gewoon naast ons op Camping Le Bois Joli in Hennonville, waar ik het uiteraard niet kon laten om fijntjes op te merken dat ze de andere dag dan wel even ruim 200 km moesten fietsen om niet op hun schema achterop te raken.
Dan was er Jacques en Fien uit Bergeijk die onder het schitterende motto “We vragen niet en we klagen niet” negen weken voor de monsterrit uitgetrokken hadden en onderweg allerlei dorpjes en steden wilden aandoen om zo ook cultureel nog wat mee te pikken. Naast de gebruikelijke fietstassen maakte de grote tweepersoonstent die ze mee moesten trappen het voor hen extra zwaar.
Net over de Franse grens kwamen we in een piepklein dorpje. Een kerk, een paar huizen en het enige restaurant was gesloten. Enkel een eenvoudige bakkerzaak was wat restte. We hadden al in de regen onze tentjes opgezet en waren als uitgehongerde wolven op zoek naar “food and beverage”. Dus wij bij de bakkerszaak aangeklopt. We waren nog niet binnen of we kregen van de vrouw des huizes als eerste een borreltje aangeboden. De man was een echte fransoos zoals wij die kennen uit Asteriks en Obelix: een dik rond hoofd, een grote snor, een buikje en gekleed in een mouwloos wit hemd. Maar …wat we al vermoeden: echt een super aardig stel.
Zijn vrouw smeerde twee stevig belegde boterhammen voor ons in haar eigen keuken, wij kochten er nog wat te drinken bij en onder de veelvuldig “merci beaucoup, merci beaucoup” togen we weer de regen in.
Uiteraard hebben we soms ook erg kortdurende gesprekken: Fred en Samini voor de cathedraal in Poitiers bij het ophalen van ons zoveelste stempeltje alsook Rob en Joop bij een kopje koffie onderweg.
Fietsend door het Franse landschap leverde steeds vaker “dikke duimen” nagenoeg elke fietser die we tegenkwamen en ons bergop ziet klauteren steekt zijn duim omhoog. Vaak aangevuld met een welgemeend “bon courage” als hart onder de riem. En echt….hierna gaat het dan toch even een stukje makkelijk. Absoluut hartverwarmend.
Op de Camping in Aubeterre ontmoeten we een fietsgroep uit Dalfsen die de tocht onder begeleiding van een volgwagen doen. Een aantal kleine tentjes staan ietwat verspreid rondom een grote eettent opgesteld en twee begeleiders verzorgen het transport van de bagage, doen boodschappen en koken. S’morgens worden we beiden door hen verrast met een stevig bord lekkere, warme macaroni. We poseren desgevraagd nog even voor de foto en ook hier krijgen we de “chapeau” voor onze onderneming.
Inmiddels komen we Jan weer voor de zoveelste keer tegen. Jan hadden we voor het eerst gesproken op de camping de L’Escaut in Honnecourt. Jan was na een werkzaam leven van 33 jaar en na een dienstverband van 17 jaar bij zijn huidige werkgever ontslagen en had voor de pelgimstocht gekozen om eens goed over zijn toekomst na te denken.
Jan fietste nu inmiddels samen met Bettine; ze hadden immers toch hetzelfde tempo. Totdat Bettine ons onder het motto “d’r op en d’r over” voorbijstampte en enkele meters daarachter met een rood hoofd een hijgende Jan fietste, waarbij hij zich naar ons toe verontschuldigde met de gave woorden: “Ja… op de vlakke stukken fietst Bettine een net iets hoger tempo dan ik”
Ook Willie, een (soms te) joviale man uit Heeze komen we frequent tegen. Elke keer heeft hij de schitterendste verhalen over hoe hij weer verkeerd gefietst is en hoeveel extra beklimmingen hij daardoor heeft moeten maken. Hij geniet geweldig en probeert naar mijn idee zoveel mogelijk foto’s uit de routebeschrijving na te maken. Althans…elke keer als we hem spreken verteld hij enthousiast dat hij er weer eentje gescoord heeft.
Op een kleine onbeduidende nagenoeg onvindbare camping ergens bij een verlaten vliegveld ontmoeten we in de stromende regen en bij ijzige koude Fred. Fred is ietwat stiller en een van de weinigen die (in zijn uppie) heen en terug fietst. Hij heeft zichzelf als gevolg van de regen een rustdag gegund. De andere dag vertrekt hij -net als wij- ook weer.
Rond Saint Emilion fietsen we door de wijngaarden waar landarbeiders de ranken snoeien. Als ze ons met alle kracht die we nog in ons hebben tegen windkracht 6 in zien klimmen, stijgt uit de velden spontaan een luid applaus op en beginnen ze aanmoedigend “bon courage” te roepen. Ik krijg er echt letterlijk gewoon kippevel van. Zooo mooi is dat !!
Groet,
Antoon
-
31 Mei 2007 - 18:11
Joop:
Hoi antoon
Nog 90 kilometer relaxen en daarna het echte werk. Hopelijk gaat voor jullie ook het zonnetje schijnen.
Het is in ieder geval een plus punt dat je tegenwoordig aan de koffie zit. (ze zullen daar vermoedelijk wel geen Leffe hebben).
Al met al vind ik het nu al een prestatie, nu het laatste stukje nog.
Heel veel succes, met die bergjes.
groeten
joop -
31 Mei 2007 - 19:36
Vader Reijnders:
Hallo Antoon en Hans,
Ik heb het hele verhaal bij onze carlo zitten lezen. Het is een leuk verhaal en je hebt mooie foto's. Nu je in DAX bent begint het voor mij herkanbaar te worden want die stad ken ik van de bergetappes uit de tour de France.
Heel veel succes met de beklimmingen, veel fiets plezier.
Groetjes Cor
-
02 Juni 2007 - 15:21
Franka:
De heren hadden vandaag dus een pittige tocht. Een aanloopklim van 4 km en daarna nog 16 km, 7 procent. Staande op de pedalen, in de kleinste versnelling, snelheid van 6 a 7 km per uur, in de regen en de volle bepakking was het wel afzien. De top lag op 1057 mtr. Door de regen hadden ze jammer genoeg weinig uitzicht.De dagafstand was 34 km en de overnachtingsplaats is Burguete, 25 km over de grens in Spanje.
Nog 850 km voor de boeg.
Groeten. -
02 Juni 2007 - 15:38
Tonnie En Ans:
Geweldig dat jullie al zover zijn.
We hebben er alle vertrouwen in dat jullie het laatste stuk ook wel redden.
Geniet ervan.
Prachtige motor heeft Annette.
Vanavond drinken we een wijntje op jullie gezondheid.
Groetjes en het beste.
Tonnie en Ans -
03 Juni 2007 - 07:38
Anneke :
Hoi Hans en Antoon
Nu dus het zware werk voor jullie.
Gelukkig hebben jullie al vele kilometers in de benen en daardoor een fikse conditie, denk ik. Als je aan het zwoegen bent op weer een col van de zoveelste categorie, denk je maar vast aan de afdaling, die beslist een keer volgt. Volgens de wetten van de fysica heb je dan ook voordeel van het bagagegewicht! Pas wel op voor de gieren in de pyreneeen. Ze zijn extreem hongerig.
Veel succes en vele mooie vergezichten toegewenst,
-
03 Juni 2007 - 11:24
Annie En Frank:
gelezen en natuurlijk ook foto's bekeken hartstike geweldig en die staande ovatie ja dat lijkt mij ook geweldig Knap wat jullie weg zetten en jullie genieten er ook van.
Vele groetjes van annie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
